Plantago lanceolata, is de latijnse naam voor smalle
weegbree. Een veel voorkomende plant en hij groeit dit jaar nog eens overal extra
uitbundig, ook in de bijentuin. Honingbijen vliegen op de minuscule witte
bloemen, die bloeien met veel stuifmeel, op een hoge gegroefde stengel. Van ouds
heeft weegbree een roemrijke en waardevolle medicinale reputatie. Men bestreed
ermee; acne, aderontsteking, beten en steken, bronchitis, diaree, neusbloeding,
vermoeide ogen, gezichtsvermogen, reuma en wonden. Thee, kompressen en
tincturen werden er van gemaakt. De Angelsaksen vonden het één van de negen
heilige kruiden en het werd zelfs door William Shakespeare genoemd in Romeo en
Julia met verwijzing naar zijn huid helende eigenschappen.
De jonge lancetvormige bladeren, die als een rozet aan de
voet van de plant groeien, zijn rauw eetbaar door salades, ze zijn kookbaar
door soepen en droogbaar voor later medicinaal gebruik.
Andere soorten weegbree, die in ons land voorkomen zijn o.a.
de grote weegbree (Plantago major) , de ruige weegbree (Plantago media) en de hertshoorn weegbree (Plantago coronopus) een zoutminnende soort, die groeit langs wegen
die in de winter bij gladheid gepekeld worden. Langs de tuin loopt een
dergelijke weg en in de berm daarvan, komt ook hertshoorn weegbree voor.
Plantago lanceolata, Plantago media,
en Plantago coronopus, dragen officieel nog een L achter hun wetenschappelijke naam,
ten teken dat Carolus Linnaeus hen die naam
gegeven heeft. Een heel klein beetje trots mogen we er toch wel op zijn, dat
deze man, hier dicht in de buurt, aan de universiteit van Harderwijk gestudeerd
heeft en gepromoveerd is. http://nl.wikipedia.org/wiki/Carolus_Linnaeus
Hier een link naar een beschrijving van Linnaeus in de streektaal,
het Nedersaksisch: http://nds-nl.wikipedia.org/wiki/Carolus_Linnaeus
Geen opmerkingen:
Een reactie posten